Efendimiz (sav) şöyle buyurur:
Allah, ilmi kullarından çekip çıkartarak değil, alimleri almak suretiyle
alacaktır. Nihayet alim kalmayınca, halk bir takım cahil alimleri (görünürde
alim hakikatte cahil) kendilerine lider edinir. Bunlara bir takım sorular
sorulur, onlar da ilimleri olmadığı halde fetva verirler. Böylece hem kendileri
sapkınlığa düşerler, hem de halkı düşürürler.
Bir toplumun can damarıdır
alimler. Onların olmadığı bir toplumun medeni olması ve ayakta kalması mümkün
değildir. Dolayısıyla alimler, topluma verilmiş en büyük nimetlerdendir ve
Allah Azze ve Celle’nin sünnetidir nimete şükretmeyenden nimeti çekip almak. Bu
ilahi kanunla yukarıdaki hadisi bir arada düşündüğümüzde ‘Eğer toplum aliminin
kıymetini bilmezse, Allah o toplumdan alimleri çekip alacaktır ve meydan alim
kesilen cahillere kalacaktır’ hakikati ortaya çıkacaktır. Alimlerin çekip
alınması bazen onların vefatı, bazen zalimlerin eliyle hapsedilmesi, bazen de
başka diyarlara sürgün edilmesi şeklinde olabilir.
Ülkemizin
yakın tarihinde yaşananlar buna benzer durumlardır... Cumhuriyet döneminde,
yıllar boyunca İslam medeniyeti atmosferinde yaşamış halka uymayan devrimler
vasıtasıyla, bir anda uygulanan anormal baskılar, bu durumların oluşmasına
sebep olmuştur. Harf devrimiyle okur-yazarlar ‘cahil’ sınıfına girdirilmiş,
tevhidi tedrisat kapsamında İlmin ışığı alimlere İslami ilimleri anlatmaları
yasaklanmış, tekke- zaviyelerin kapatılmasıyla İslami eğitim veren medreseler
kapatılmıştır… Bunlara muhalefet eden alimlerin ise bir kısmı idam edilmiş, bir
kısmı hapsedilmiş, bir kısmı da sürgüne gönderilmiştir… Peki, tüm bunlar
yapılırken halk ne yaptı? Halk canının derdine düştü. Evet, biliyorum devrim
kanunları savaştan çıkmış bir halk üzerinde uygulandı ve halk, üzerlerinde
uygulanan dönüştürme (asimilasyon) ve yabancılaştırma (alinasyon) projelerine
meşru yollu direnç gösteremedi. Bunun elbette Osmanlının son yüzyılda halkın
eğitimine önem vermediği gibi pek çok sebebi vardı… Ancak devrimler
uygulanırken ortaya konulan gözü karalık ve Mustafa Kemalin meşhur ‘Gerekirse
bazı başlar gövdelerinden ayrılacak’ sözündeki yaklaşımlar, halkın meşru yollu
da olsa bazı kanunlara itiraz etmesinin önünü kapattı.
Halkın durumu böyleydi… Ve halk
kitlelerinin, yapısal durumlarından dolayı davranışları mazur görülebilirdi.
Ancak alimler… Alimler hiçbir şart ve ahvalde korkak olamaz! Hakikatleri
anlatmaya, gerçekleri konuşmaya ara veremez! Kuranı Kerimde gelen ilimle ilgili
ayetler genelde Mekkidir. Oysa Mekke’de Efendimiz ve sahabe-i kiram çok zor
durumdaydılar. Ölüm tehditleri, işkenceler, psikolojik baskılar, ambargolar yaşıyorlardı.
Peki, Mekkede durum böyleyken Rabbimiz ilimle ilgi ayetleri Mekkede göndererek
ne mesaj verdi. ‘Hangi şartta olursanız olun, öğrenin- öğretin. Alimin mazereti
olamaz!
Ne kadar can alıcı ve insanı
harekete geçirmesi gereken bir söz değil mi: Alimin mazereti olamaz! İşte bu
mühim mesaj bazı alimlerimizde bir bilinç oluşturdu ve en zor şartlarda dahi
ellerinden geleni yapma çabasına girdirdi. İskilpli Atıf Hocaları darağacına
götüren, yolundan döndürmeyen bu bilinçtir. Bediüzzamanı pes ettirmeyen, hapis
ve sürgün hayatına tahammül ettiren; ‘bizden sonraki nesil, tükürün bizden
önceki gayretsizlere dediğinde ben o tükürükten nasibimi almak istemiyorum’
sözünü söyleten bu bilinçtir.
Gazali
Merhum alimleri tuza benzetir. ‘Ümmetin tuzu alimlerdir. Tuz bozulursa onu ne
ıslah edebilir’ der. Gerçekleri konuşmak, ülke sorunlarına bigane kalmamak,
yanlış yapanları uyarmak, islamın idealleri uğrunda kafa yormak ve mücadele
vermek alimlerin asli görevleridir. Tüm bunları yapmak için gerekli olan
cesaret, feraset, özgüven gibi özellikler ise yine alimlerde olması gereken
temel vasıflardır. Bugün bazı istisnaların dışında böyle alim profiline sahip
hocalar neredeyse kıtlık durumundadır. Yani tuz kokmuştur ve toplumda da bundan
dolayı kokuşmuşluk hat safhadadır. Bu durum ülkemizin ve genel olarak perişan
durumda olan İslam ümmetinin geleceği açısında endişelerimizi arttırmaktadır.
Tüm bu endişelerimizin ve karanlık tablonun içinde bir ümit ışığıdır Alparslan
Kuytul Hocamızın varlığı. Bu sözleri yazarken, ne diğer hocalara karşı bir
önyargı içerisindeyim ne de talebesi olduğum hocama bağlılık konusunda bir
taassup içerisindeyim. Objektif bir nazarla bakıldığında Alparslan Kuytul
Hocamın, yazdıklarımın fevkinde özelliklere sahip olduğu net bir şekilde
görülecektir.
Konuyu soruyla biraz daha açalım:
Tuz gerçekten koktu mu? Bu soruya keşke ‘hayır, durum o kadar da vahim değil
diyebilseydik. İslamı anlatan, Efendimizden-sahabeden bahseden ama asıl mesajı
bir türlü vermeyen hocaların durumu nedir? Kur’anın en çok üzerinde durduğu,
Efendimizin ilk günden itibaren aleni olarak söylediği ve taviz vermediği
tevhid davasından bahsetmeyen hocaların durumu nedir? Maalesef hocaların bu
konulara yeterince ve nebevi bir üslubla değinmemesi, birçoğunun ülkeyi ve
dünyayı değiştirme gibi bir ideallerinin olmadığını (veya kalmadığını)
göstermektedir. Ayrıca bir nesil yetiştirme gayesindeki zayıflık ve
hedefsizlik, tebliğin/irşadın, bir nesil yetiştirme ve bir medeniyet kurma
gayesiyle yapılmaması, sonuç almayı imkansız hale getirmektedir. Bu çağ
maalesef aliminden avamına, gencinden yaşlısına lafın çok, işin ve fedakarlığın
az olduğu, özellikle de cesaret gerektiren mücadeleden kaçanların olduğu bir
çağ. Alparslan Kuytul Hocamız bu konuyla ilgili Yunus Emre’nin meşhur: Yunus
söyleme diyorlar; öleyim mi’ sözünü söyler ve arkasından ekler: ‘İslama ve
Müslümanlara zarar gelirken bana sus konuşma diyorlar. Ne yapayım öleyim mi. Bu
durumda konuşmazsam, öleyim daha iyi’
Şu bir gerçek ki tevhid davasını açıkça ortaya
koyma ve yapılan haksızlıkları dile getirmede Nebevi yolu takip etmeyen
hocaların bu memleketi değiştireceği yoktur. Türkiye’nin son 50 yılını
değerlendirecek olursak, ya suya sabuna dokunmayan hatta insanları mıymıntılığa
yönlendiren tarikat mantığı, ya da felsefesi takiyye olan, gizli ajandalarla
bir yerlere sızmaya çalışan cemaat çalışmaları veya tevhidi anlatsalar da
hedefe ulaşmada ciddi bir çalışma ortaya koyamayan grup çalışmaları… Bunlar
memleketin İslami bilinçlenme anlamında yol kat edememesine sebep olmuştur. Bu
mantıkla 50 yıl değil 500 yıl da geçse İslam medeniyetini kurma, hayalden öteye
geçemeyecektir.
Evet, bizim bir hayalimiz var
‘İslam medeniyeti’. Bu hayali bize kurduran Kur’an ve sünnettir. Bu hayalin
gerçekleşmesi Resulullah’ın hareket metodunu takip etmekle mümkündür. Hani
meşhur şiirler vardır ya ‘Resulullah gelseydi ne yapardın’ sorularıyla
başlayan. Aslında Resulullah’ı anlamak isteyen soruyu şöyle sormalı:
‘Resulullah gelseydi ne yapardı?’ Cevaplar şunlar olabilir mi? Bir parti
kurardı, takiyye yollu da olsa laikliğe yemin ederdi ve çeşitli tavizler
vererek bir şeyle yapmaya çalışırdı… Bir tarikat kurardı ve millete el verirdi,
tevbe alırdı, milletten paralar toplardı büyük araziler alırdı, lüks yaşardı,
partilerle diyaloğa geçerdi ve hangisi işine geliyorsa onu desteklerdi… Değişik
bir çalışma yolunu kullanırdı, hedefi devlete sızmak olurdu ve bunun için her
türlü tavizi verirdi… Küçücük bir grup çalışması yapardı, onlarla tevhidi
konuşurdu, birçok insan yetiştirme ve bir şeyleri değiştirme gibi bir derdi olmazdı…
Bir Müslümanın bunların herhangi birine ‘evet’ demesi Efendimizi zerre kadar
tanımama hatta Ona iftira atmadır.
Efendimizin metodu bunlardan
taban tabana farklıydı. O tevhid ile yola çıktı. Davasını açıkça, mertçe ortaya
koydu. Nefsani ve kolaycı bir yolu değil Rabbani yolu takip etti ve bize de o
yolu miras bıraktı. Bu yolda taşlanmanın da, boykotun da, hicretin de olduğunu
gösterdi. Ancak tüm bunlar olacak diye, yolu değiştirmedi ve ileride de bu
yolun değiştirilmesini mübah görmedi. Bugün hocalar biraz taşlansalar (hicivle,
iftirayla) susmaya başlıyorlar, biraz tehdit edilseler ‘tedbir’ adı altında
hizmetlerine ara veriyorlar. Unutuyorlar mı? Bu davada taşlanmakta, tehditte,
hatta şehadet de vardı!
İşte tüm bunların farkında olan
bir alim yetişti bu memlekette. Alparslan Kuytul Hocaefendi. Nebevi yolu şiar
edinmiş bir alim. ‘İslam medeniyetini hakim kılma metodunu belirleyen
Allah’tır; yeni bir metod ortaya koymak hakkımız da haddimiz de değildir’ diyen
bir alim. Bu yolun çilelerinin farkında olan ve bu çilelere rağmen yoldan
sapmayan bir alim… Şimdiler de bazı insanlar onu ‘Gerçekleri korkusuzca
söyleyen hoca’, ‘doğruları söylediği için 2 yıl hapsedilen hoca’, ‘ sesi siren
sesleriyle bastırılmaya çalışılan hoca’, ‘birçok hoca dinden imandan soğuturken
bize dinimizi sevdiren hoca’ diye anlatıyor.
Rabbimiz: ‘Bir toplum kendinde
olanı değiştirmedikçe o toplumun durumu değişmez…’ buyurmuş. Bu ayet toplum
olarak halimizin değişmesinin şartını kendimizde olanları yani yüreğimizi
değiştirme şartına bağlamıştır. Toplumumuz maalesef sevgi, değer verme, itibar
etme konularında rüştüne ermemiş bir toplumdur. Yalan- talan siyasetiyle
hareket eden politikacılar halen baş üstündedir. Gerçek dini anlatmayıp işin
edebiyatını yapanların peşinden gidilmektedir… Ancak Alparslan Kuytul Hoca’nın
gerek talebelerinin gerekse de onu tanıyanların ona muhabbet duyması ve
görüşlerine itibar etmesi bir şeyleri değiştirmeye başlamıştır ve yukarıdaki
hadisin mefhumu muhalifine bir durum gerçekleşmektedir: ‘Bir ülkede alimlere
itibar edilmeye başlanınca cahillerin sözü dinlenmez olacaktır’. Bu değişim
emareleri görülmeye başladı elhamdülillah. Buna vesile olan kişilerin başında
gelen Alparslan Kuytul Hocamın tahliyesi, bu anlamda çok önemliydi.
Elhamdülillah...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder